Abstract
Od drugiej połowy XX wieku obserwuje się w Polsce systematyczny spadek liczby zachorowań na gruźlicę. Mimo to aktualne wskaźniki epidemiologiczne uzasadniają kontynuację powszechnych szczepień BCG w naszym kraju w najbliższych latach. Poza ochroną przed ciężkimi, krwiopochodnymi postaciami gruźlicy, szczepienie to zmniejsza ryzyko zakażenia prątkiem gruźlicy. Przeciwwskazania do szczepienia BCG to między innymi pierwotne i nabyte niedobory odporności, w tym zaburzenia immunologiczne związane ze stosowanym leczeniem. Do najczęstszych niepożądanych odczynów po szczepieniu BCG należą zmiany w miejscu szczepienia i zmiany odczynowe w lokalnych węzłach chłonnych, zazwyczaj niewymagające leczenia. Metody zapobiegania gruźlicy, szczególnie zalecane w krajach o niskiej zapadalności na tę chorobę, to: diagnostyka osób stykających się z chorym na gruźlicę płuc oraz aktywne wykrywanie i leczenie utajonego zakażenia prątkiem gruźlicy. Utajone zakażenie prątkiem gruźlicy rozpoznaje się na podstawie dodatnich wyników odczynu tuberkulinowego (OT) lub testu wydzielania interferonu gamma, po wykluczeniu gruźlicy aktywnej. Stan ten wymaga leczenia profilaktycznego.