Advances in Respiratory Medicine

236 KiB

Open AccessReview

Terapia trójlekowa przewlekłej obturacyjnej choroby płuc z jednego inhalatora a przestrzeganie zaleceń terapeutycznych

by Krzysztof Kuziemski, Ryszarda Chazan, Anna Doboszyńska, Joanna Domagała-Kulawik, Ewa Jassem, Maria Porzezińska, Piotr Kuna, Krzysztof Kędziora and Dariusz Ziora

Adv. Respir. Med. 2018, 86(Supp. I), 42-49; https://doi.org/10.5603/ARM.57885 - 21 May 2018

Viewed by 660

Abstract

Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) stanowi istotny problem zdrowotny i ekonomiczny, który wiąże się ze zwiększoną chorobowością i umieralnością. Prowadzi do rozwoju niewydolności oddechowej i inwalidztwa oddechowego. Celem wczesnego wykrycia POChP jest zmniejszenie powikłań oddechowych oraz sercowo-naczyniowych. Prawidłowa farmakoterapia zmniejsza nasilenie objawów choroby, [...] Read more.

Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) stanowi istotny problem zdrowotny i ekonomiczny, który wiąże się ze zwiększoną chorobowością i umieralnością. Prowadzi do rozwoju niewydolności oddechowej i inwalidztwa oddechowego. Celem wczesnego wykrycia POChP jest zmniejszenie powikłań oddechowych oraz sercowo-naczyniowych. Prawidłowa farmakoterapia zmniejsza nasilenie objawów choroby, poprawia tolerancję wysiłku fizycznego oraz zmniejsza liczbę i stopień ciężkości zaostrzeń. Istotną rolę w procesie terapii chorych na POChP odgrywają długodziałające leki rozszerzające oskrzela (β-mimetyki i cholinolityk). W zaawansowanych postaciach POChP (grupa C i D) możliwe i wskazane jest dodanie do leczenia wziewnych glikokortykosteroidów (wGKS). Takie postępowanie jest korzystne, szczególnie gdy chorzy na POChP mają częste zaostrzenia choroby, wysoką eozynofilię krwi obwodowej lub nakładanie się astmy na POChP. W 2017 roku zarejestrowano pierwszy potrójny lek złożony (w jednym inhalatorze typu pMDI) przeznaczony do leczenia POChP—TRIMBOW (dipropionian beklometazonu/formoterol/bromek glikopironium). Terapia potrójna w jednym inhalatorze LAMA/LABA/wGKS zmniejsza objawy POChP, poprawia status zdrowotny i czynność płuc oraz zmniejsza ryzyko zaostrzeń w porównaniu z monoterapią LAMA i terapią LABA/wGKS. Celem pracy było przedstawienie możliwości terapeutycznych stosowania LAMA/LABA/wGKS w jednym inhalatorze w codziennej praktyce klinicznej. Full article

237 KiB

Open AccessReview

Inhalatory suchego proszku—Między lekarzem a pacjentem

by Andrzej Emeryk, Michał Pirożyński and Justyna Emeryk-Maksymiuk

Adv. Respir. Med. 2018, 86(Supp. I), 33-41; https://doi.org/10.5603/ARM.58539 - 21 May 2018

Cited by 1 | Viewed by 407

Abstract

W pracy przedstawiono pokrótce aktualnie dostępne inhalatory suchego proszku (DPI). Na podstawie danych z piśmiennictwa omówiono najczęstsze błędy popełniane przez chorych przy stosowaniu DPI oraz ich następstwa kliniczne i ekonomiczne. Szeroko omówiono czynniki wpływające na skuteczność i bezpieczeństwo terapii inhalacyjnej astmy i przewlekłej [...] Read more.

W pracy przedstawiono pokrótce aktualnie dostępne inhalatory suchego proszku (DPI). Na podstawie danych z piśmiennictwa omówiono najczęstsze błędy popełniane przez chorych przy stosowaniu DPI oraz ich następstwa kliniczne i ekonomiczne. Szeroko omówiono czynniki wpływające na skuteczność i bezpieczeństwo terapii inhalacyjnej astmy i przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP), w tym głównie z DPI. Wskazano możliwości poprawy efektywności terapii inhalacyjnej z perspektywy lekarza oraz chorego na astmę lub POChP. Przedstawiono algorytm wyboru DPI uwzględniający preferencje i kompetencje chorego. Full article

219 KiB

Open AccessReview

Rola resekcji chirurgicznej w leczeniu zlokalizowanej postaci choroby Castlemana—Przegląd systematyczny

by Sofoklis Mitsos, Alexandros Stamatopoulos, Davide Patrini, Robert S. George, David R. Lawrence and Nikolaos Panagiotopoulos

Adv. Respir. Med. 2018, 86(Supp. I), 25-32; https://doi.org/10.5603/ARM.58538 - 21 May 2018

Viewed by 380

Abstract

Wstęp: Choroba Castlemana jest rzadką, łagodną chorobą limfoproliferacyjną o nieznanej etiologii. Schorzenie występuje w dwóch postaciach klinicznych o różnym rokowaniu, sposobie leczenia i objawach: postaci zlokalizowanej (UCD) oraz wieloogniskowej, charakteryzującej się powiększeniem węzłów chłonnych oraz objawami ogólnymi. Celem pracy był przegląd piśmiennictwa, a [...] Read more.

Wstęp: Choroba Castlemana jest rzadką, łagodną chorobą limfoproliferacyjną o nieznanej etiologii. Schorzenie występuje w dwóch postaciach klinicznych o różnym rokowaniu, sposobie leczenia i objawach: postaci zlokalizowanej (UCD) oraz wieloogniskowej, charakteryzującej się powiększeniem węzłów chłonnych oraz objawami ogólnymi. Celem pracy był przegląd piśmiennictwa, a także analiza dowodów na skuteczność resekcji chirurgicznej w zlokalizowanej postaci choroby. Materiał i metody: Przeprowadzono przegląd systematyczny piśmiennictwa angielskojęzycznego oraz baz danych (Medline, Pubmed, Cochrane i źródeł dodatkowych) w poszukiwaniu artykułów dotyczących leczenia zlokalizowanej postaci choroby Castlemana. Każdy artykuł oceniony był przez dwóch autorów przy użyciu ustrukturyzowanego narzędzia oceny, a następnie skategoryzowany zgodnie z siłą dowodu. Wyniki: Zgodnie z kryteriami włączenia, do badania zakwalifikowano 14 badań. Nie znaleziono prospektywnych, randomizowanych badań z grupą kontrolną. W jednej metaanalizie, obejmującej 278 chorych na UCD, stwierdzono, że resekcja chirurgiczna jest bezpieczna i powinna być traktowana jako „złoty standard” w leczeniu. Wnioski zawarte w siedmiu badaniach retrospektywnych potwierdzały ten punkt widzenia. Radioterapia (RT) była stosowana w sześciu badaniach, z różnym efektem. Wnioski: W leczeniu choroby Castlemana zlokalizowanej w klatce piersiowej resekcja chirurgiczna wydaje się metodą o najwyższej skuteczności. Ponadto, pozytywną odpowiedź kliniczną można w niektórych przypadkach osiągnąć przy zastosowaniu radioterapii. Full article

1487 KiB

Open AccessReview

Zapalne Guzy Miofibroblastyczne Płuc

by Akshay Khatri, Abhinav Agrawal, Rutuja R. Sikachi, Dhruv Mehta, Sonu Sahni and Nikhil Meena

Adv. Respir. Med. 2018, 86(Supp. I), 15-24; https://doi.org/10.5603/ARM.58536 - 21 May 2018

Viewed by 481

Abstract

Zapalne guzy miofibroblastyczne (IMT) płuc, po raz pierwszy opisane w 1939 roku, są uważane za podgrupę zapalnych guzów rzekomych. To charakterystyczne zmiany złożone z wrzecionowatych komórek miofibroblastycznych z towarzyszącym naciekiem zapalnym z komórek plazmatycznych, limfocytów i eozynofili. Zapalne guzy miofibroblastyczne mogą być łagodne, [...] Read more.

Zapalne guzy miofibroblastyczne (IMT) płuc, po raz pierwszy opisane w 1939 roku, są uważane za podgrupę zapalnych guzów rzekomych. To charakterystyczne zmiany złożone z wrzecionowatych komórek miofibroblastycznych z towarzyszącym naciekiem zapalnym z komórek plazmatycznych, limfocytów i eozynofili. Zapalne guzy miofibroblastyczne mogą być łagodne, naciekać otaczające struktury, podlegać transformacji złośliwej, nawracać lub nawet dawać przerzuty. Mogą być wynikiem mutacji genetycznej lub wystąpić wtórnie do chorób infekcyjnych lub autoimmunologicznych. Pacjenci mogą być bezobjawowi lub zgłaszać występowanie kaszlu, krwioplucia, duszności, bólu opłucnowego, objawów ogólnych lub objawów zapalenia płuc. W pracy dokonano przeglądu patofizjologii, genetyki, obrazu klinicznego, wyników badań obrazowych dotyczących IMT płuca. Omówiono także różne chirurgiczne i niechirurgiczne opcje leczenia i rokowanie w tej chorobie. Full article

183 KiB

Open AccessReview

Idiopatyczne Włóknienie Płuc (IPF) Oraz Włóknienie Płuc Współistniejące z Rozedmą (CPFE)—Różne Jednostki czy Odmienne Oblicza tej Samej Choroby?

by Sylwia Kwiatkowska

Adv. Respir. Med. 2018, 86(Supp. I), 10-14; https://doi.org/10.5603/ARM.58535 - 21 May 2018

Viewed by 441

Abstract

W artykule porównano rozedmę płuc współistniejącą z włóknieniem płuc o typie zwykłego śródmiąższowego zapalenia płuc (CPFE) z samoistnym włóknieniem płuc (IPF). Przedyskutowano różnice w etiopatogenezie, odmienności przewodzenia sygnałów na poziomie komórkowym oraz rolę starzejących się komórek. Uwzględniono przebieg kliniczny, wyniki testów oceniających funkcję [...] Read more.

W artykule porównano rozedmę płuc współistniejącą z włóknieniem płuc o typie zwykłego śródmiąższowego zapalenia płuc (CPFE) z samoistnym włóknieniem płuc (IPF). Przedyskutowano różnice w etiopatogenezie, odmienności przewodzenia sygnałów na poziomie komórkowym oraz rolę starzejących się komórek. Uwzględniono przebieg kliniczny, wyniki testów oceniających funkcję płuc, jak również główne powikłania. Zważywszy na brak wyraźnych kryteriów diagnostycznych dla CPFE oraz retrospektywny charakter wielu badań, nasza wiedza dotycząca tej jednostki jest raczej niewystarczająca. Full article

107 KiB

Open AccessCase Report

Mykobakterioza Płuc u Chorego na Przewlekłą Obturacyjną Chorobę płuc i Rozstrzenie Oskrzeli, Przebiegająca z Obrazem Radiologicznym Guza Płuca

by Dorota Wyrostkiewicz, Monika Szturmowicz, Iwona Bartoszuk, Izabela Siemion-Szcześniak, Lilia Jakubowska, Ewa Augustynowicz-Kopeć and Jan Kuś

Adv. Respir. Med. 2018, 86(Supp. I), 4-9; https://doi.org/10.5603/ARM.58534 - 21 May 2018

Viewed by 524

Abstract

Mykobakteriozy to choroby wywoływane przez prątki niegruźlicze (NTM, nontuberculous mycobacteria), zwane również prątkami atypowymi. Prątki niegruźlicze występują powszechnie w środowisku, głównie w glebie i wodzie. Mogą kolonizować drogi oddechowe, przewód pokarmowy i układ moczowo-płciowy człowieka, nie wywołując objawów choroby. Do zachorowania dochodzi [...] Read more.

Mykobakteriozy to choroby wywoływane przez prątki niegruźlicze (NTM, nontuberculous mycobacteria), zwane również prątkami atypowymi. Prątki niegruźlicze występują powszechnie w środowisku, głównie w glebie i wodzie. Mogą kolonizować drogi oddechowe, przewód pokarmowy i układ moczowo-płciowy człowieka, nie wywołując objawów choroby. Do zachorowania dochodzi przede wszystkim w grupach ryzyka, między innymi u chorych na przewlekłe choroby płuc oraz z obniżoną odpornością. W ostatnich latach obserwuje się zwiększenie liczby przypadków mykobakteriozy u chorych na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP), szczególnie w przypadku stosowania długotrwałej steroidoterapii wziewnej. W pracy opisano przypadek mykobakteriozy wywołanej przez Mycobacterium avium u chorego na POChP i rozstrzenie oskrzeli, u którego obraz kliniczny i radiologiczny sugerowały obecność guza płuca. Full article

111 KiB

Open AccessAbstract

Czy bronchoskopia jest zawsze niezbędna w diagnostyce krwioplucia?

by Justyna M. Torbiarczyk, Patryk A. Sobczak, Katarzyna K. Torbiarczyk, Joanna Miłkowska-Dymanowska, Adam Antczak, Paweł Górski, Adam J. Białas and Wojciech J. Piotrowski

Adv. Respir. Med. 2018, 86(Supp. I), 3; https://doi.org/10.5603/ARM.58533 - 21 May 2018

Viewed by 351

Abstract

Wstęp: Bronchofiberoskopia jest często wykonywanym badaniem we wstępnej diagnostyce krwioplucia. Wiele danych wskazuje jednak na to, że badanie to nie zawsze dostarcza dodatkowych istotnych informacji, ponad te uzyskane z badań obrazowych. Z tego powodu przeprowadzono analizę, której celem było określenie przydatności bronchofiberoskopii [...] Read more.

Wstęp: Bronchofiberoskopia jest często wykonywanym badaniem we wstępnej diagnostyce krwioplucia. Wiele danych wskazuje jednak na to, że badanie to nie zawsze dostarcza dodatkowych istotnych informacji, ponad te uzyskane z badań obrazowych. Z tego powodu przeprowadzono analizę, której celem było określenie przydatności bronchofiberoskopii w pierwszoplanowej diagnostyce krwioplucia. Materiał i metody: Przedmiotem retrospektywnej analizy były wyniki badań bronchoskopowych wykonanych u pacjentów kierowanych do pracowni bronchoskopowej. Zawarto w niej jedynie te badania, w których wyłącznym wskazaniem było krwioplucie, wyłączając inne przyczyny z zakresu układu oddechowego. Wyniki: Do ostatecznej analizy włączono 114 pacjentów. Mediana wieku wynosiła 59 lat (IQR: 46–64.75). Aktywne krwawienie stwierdzono w badaniu u 13 pacjentów (11.4%). Nie różnili się oni od pozostałych pod względem wieku: 59 (54–69) v. 59 (45–64) lat; W = 532.5, p = 0.27, oraz płci: c2 = 1.68, p = 0.2. Natomiast u 29 pacjentów (25.44%) w bronchofiberoskopii nie ujawniono żadnych nieprawidłowości. Pacjenci należący do tej grupy byli istotnie młodsi—46 (34–62) v. 60 (53–67) lat; W = 782, p = 0.003. Wnioski: Mały odsetek wyników wskazujących na aktywne krwawienie sugeruje nadużywanie bronchofiberoskopii w diagnostyce krwioplucia. Wskazania do tego badania powinny być zrewidowane, w szczególności w grupie młodych pacjentów z niemasywnym krwiopluciem. Full article

128 KiB

Open AccessAbstract

Jedenastoletnie, Retrospektywne Badanie Przekrojowe Dotyczące Proteinozy Pęcherzyków Płucnych

by Arda Kiani, Tahereh Parsa, Parisa Adimi Naghan, Hervé Dutau, Fatemeh Razavi, Behrooz Farzanegan, Mahsa Pourabdollah Tootkaboni and Atefeh Abedini

Adv. Respir. Med. 2018, 86(Supp. I), 2; https://doi.org/10.5603/ARM.58532 - 21 May 2018

Viewed by 411

Abstract

Wstęp: Proteinoza pęcherzyków płucnych (PAP, pulmonary alveolar proteinosis) to rzadka choroba płuc. W populacji irańskiej nie analizowano nigdy skuteczności płukania całego płuca (WLL, whole-lung lavage) jako leczenia PAP. Z tego powodu oceniono charakterystykę PAP, a także skuteczność WLL w tej rzadkiej chorobie. [...] Read more.

Wstęp: Proteinoza pęcherzyków płucnych (PAP, pulmonary alveolar proteinosis) to rzadka choroba płuc. W populacji irańskiej nie analizowano nigdy skuteczności płukania całego płuca (WLL, whole-lung lavage) jako leczenia PAP. Z tego powodu oceniono charakterystykę PAP, a także skuteczność WLL w tej rzadkiej chorobie. Niniejsze badanie miało na celu analizę cech demograficznych, obrazu klinicznego i wyników leczenie tej choroby u irańskich pacjentów z PAP. Materiał i metody: Zgromadzono dane 45 pacjentów z pewnym rozpoznaniem PAP, regularnie obserwowanych od marca 2004 do marca 2015 roku w irańskim szpitalu referencyjnym. Skuteczność WLL oceniano, porównując parametry spirometryczne, gazometrii krwi tętniczej oraz testu 6-minutowego marszu (6MWT, 6 minute walk test) przed i po wykonaniu wszystkich zabiegów płukania płuca. Wyniki: Średni wiek w momencie rozpoznania choroby wynosił 30.33 ± 14.56 roku. U czterech pacjentów (8.8%) występowało niemasywne krwioplucie, u trzech (6.6%) współistniała gruźlica płuc. Biopsja przezoskrzelowa płuca i płukanie oskrzelowo- -pęcherzykowe w 71.1% przypadków były wystarczającymi badaniami do postawienia rozpoznania. Wyniki spirometryczne, parametry gazometrii krwi tętniczej i 6MWD poprawiły się znamiennie po przeprowadzeniu wszystkich zabiegów płukania płuca. Czterech pacjentów (8.8%) zmarło z powodu niewydolności oddechowej. Jedyną zmienną mogącą przewidzieć niepowodzenie leczenia było występowanie krwioplucia w wywiadzie chorobowym. Wnioski: W badaniu wykazano, że WLL jest leczeniem skutecznym u pacjentów z PAP. Krwioplucie było niezależnym czynnikiem predykcyjnym niepowodzenia leczenia. Full article

965 KiB

Open AccessAbstract

Stężenia 8-Izoprostanu w Kondensacie Powietrza Wydychanego Jako Marker Stresu Oksydacyjnego u Chorych na Cukrzycę Typu 1

by Anna Pękala-Wojciechowska, Michał Poznański, Kamil Szyszow and Adam Antczak

Adv. Respir. Med. 2018, 86(Supp. I), 1; https://doi.org/10.5603/ARM.58531 - 21 May 2018

Viewed by 487

Abstract

Wstęp: Cukrzyca typu 1 jest chorobą przewlekłą, u podłoża której leży niedobór insuliny prowadzący do rozwoju hiperglikemii odgrywającej kluczową rolę nie tylko w inicjacji procesu uszkadzania tkanek, ale też w jego progresji. Głównym czynnikiem sprawczym jest stres oksydacyjny—jego nasilenie obserwuje się między [...] Read more.

Wstęp: Cukrzyca typu 1 jest chorobą przewlekłą, u podłoża której leży niedobór insuliny prowadzący do rozwoju hiperglikemii odgrywającej kluczową rolę nie tylko w inicjacji procesu uszkadzania tkanek, ale też w jego progresji. Głównym czynnikiem sprawczym jest stres oksydacyjny—jego nasilenie obserwuje się między innymi u chorych na cukrzycę typu 1. Zwiększone stężenie 8-izoprostanu występuje w wielu innych chorobach przebiegających z zapaleniem, na przykład w astmie, przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc czy mukowiscydozie. W toku badań naukowych wykazano przydatność kondensatu powietrza wydechowego (EBC, exhaled breath condensate) jako narzędzia służącego do poszukiwania wskaźników stresu oksydacyjnego, w tym 8-izoprostanu. Celem niniejszego badania była próba oceny nasilenia stresu oksydacyjnego, wyrażonego stężeniem 8-izoprostanu w kondensacie powietrza wydechowego u osób zdrowych oraz u chorych na cukrzycę typu 1 bez powikłań i z rozwiniętymi powikłaniami choroby. Materiał i metody: Trzydziestu trzech uczestników badania przypisano odpowiednio do grup: kontrolnej, chorych na cukrzycę typu 1 bez powikłań i chorych na cukrzycę typu 1 z powikłaniami. Występowanie retinopatii, nefropatii lub neuropatii stanowiło kryterium rozdzielające na chorych z powikłaniami cukrzycy lub bez nich. Kondensat powietrza wydechowego pozyskiwano od każdego pacjenta. Stężenie 8-izoprostanu w EBC i w osoczu oznaczano, wykorzystując metodę ELISA. Wyniki i wnioski: Średnie (± SD) osoczowe stężenia 8-izoprostanu u pacjentów z cukrzycą typu 1 bez powikłań i u chorych na cukrzycę typu 1 z rozwiniętymi powikłaniami były istotnie wyższe w porównaniu z grupą kontrolną (178.17 [135.73] v. 183.34 [200.41] v. 47.13 [25.20] pg/ml; p < 0.05). Średnie (± SD) stężenie 8-izoprostanu w EBC było niższe u chorych na cukrzycę typu 1 z rozwiniętymi powikłaniami niż u chorych na cukrzycę typu 1 bez powikłań i w grupie kontrolnej (8.32 [4.60] v. 19.13 [22.35] vs. 28.17 [35.11] pg/ml; p < 0.05). Pomiary stężeń 8-izoprostanu w EBC nie są dobrym narzędziem diagnostycznym do monitorowania natężenia stresu oksydacyjnego u chorych na cukrzycę typu 1. Full article

Journal Menu

Journal Browser

Adv. Respir. Med., Volume 86, Issue Supp. I (May 2018) – 9 articles , Pages 1-49

Further Information

Guidelines

MDPI Initiatives

Follow MDPI