Adv. Respir. Med., Volume 85, Issue Supp. III (August 2017) – 9 articles , Pages 1-35

Comboterol^® jest nowym lekiem generycznym zawierającym w swym składzie ksynafonian salmeterolu w dawce 25 μg i propionian flutykazonu w dawce 125 μg lub 250 μg. Preparat jest produkowany w postaci zawiesiny do inhalacji z urządzenia typu pMDI wyposażonego w licznik dawek, w którym nośnikiem aerozolu jest hydrofluoroalkan. Zarejestrowany jest do systematycznego leczenia astmy oskrzelowej, gdy zalecane jest jednoczesne stosowanie długodziałającego β2-mimetyku i wziewnego kortykosteroidu: u pacjentów, u których objawów astmy nie można opanować mimo stosowania kortykosteroidu wziewnego oraz krótkodziałającego β2-mimetyku stosowanego doraźnie, lub u pacjentów, u których objawy astmy można opanować kortykosteroidem wziewnym i długodziałającym β2-mimetykiem. Autorzy pracy omawiają cech szczególne nowego leku, wyniki badań z zastosowaniem Comboterolu^® oraz wskazują na jego miejsce w leczeniu astmy w świetle rekomendacji ekspertów Global Initiative for Asthma (GINA). Full article

Leczenie astmy i przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP) nie jest łatwe. Mimo że istnieje wiele leków przeciwastmatycznych, uzyskiwanie kontroli choroby sprawia nam wiele problemów. Brak przestrzegania zaleceń w leczeniu chorób obturacyjnych jest jedną z głównych przyczyn jego niepowodzenia. Historycznie, jak wynika z badań, jednym z leków, podczas stosowania którego najlepiej przestrzegano zaleceń, były preparaty zawierające kombinację salmeterol/flutikazon. Aktualnie do terapii astmy i POChP została wprowadzona wspomniana kombinacja w inhalatorze Forspiro^®. W niniejszej pracy podsumowano aktualny stan wiedzy oraz omówiono nowe badania kliniczne dotyczące AirFluSal Forspiro^®. Wydaje się, że lek ten może znacząco poprawić przestrzeganie zaleceń w terapii chorób obturacyjnych. Full article

W pracy przedstawiono przypadek 61-letniej pacjentki cierpiącej na tracheobronchopatię osteochondroplastyczną (TBO). Etiologia tej jednostki chorobowej nie jest jak dotychczas w pełni wyjaśniona. Charakteryzuje się ona występowaniem mnogich guzków o różnej wielkości umiejscowionych w błonie podśluzowej tchawicy i dużych oskrzeli. Przebieg kliniczny zazwyczaj jest łagodny, o ile rozrost nie doprowadzi do obturacji światła oskrzeli. W omawianym przypadku niedrożność ujścia oskrzela do płata środkowego skutkowała obwodową niedodmą miąższu płucnego. Full article

Nieprawidłowe oskrzele wychodzące bezpośrednio z tchawicy lub oskrzeli głównych jest rzadką anomalią rozwojową drzewa tchawiczo-oskrzelowego. Oskrzele tchawicze zostało stwierdzone u mniej niż 1% dorosłych pacjentów, którzy mieli wykonywaną bronchoskopię; a większość z nich stanowili mężczyźni. Oskrzele tchawicze może być “przemieszczone” lub “nadliczbowe”, przy czym drugi rodzaj jest spotykany częściej. U większości pacjentów nie występują żadne objawy, chociaż zdarzają się osoby skarżące się na kaszel, krwioplucie lub nawracające infekcje płuc. Nieprawidłowość jest najczęściej rozpoznawana podczas badania tomografii komputerowej lub bronchoskopii. Świadomość istnienia anomalii może pomóc w identyfikacji lub uniknięciu okołooperacyjnych powikłań podczas ogólnego znieczulenia lub zabiegu chirurgicznego klatki piersiowej. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek prawostronnego oskrzela tchawiczego u dorosłej kobiety skarżącej się na nawracające krwioplucie. Full article

Ropień płuca spowodowany przez Serratia marcescens występuje niezwykle rzadko i tylko u osób mających obniżoną odporność. Przedstawiono przypadek uprzednio zdrowej kobiety z ropniem płuca wywołanym przez Serratia, położonym blisko dodatkowego oskrzela sercowego (cardiac bronchus). Pacjentka była leczona odpowiednimi antybiotykami, co doprowadziło do całkowitego wyleczenia zmiany. Opisany przypadek pokazuje, że u osób chorych na schorzenia współistniejące mogą występować nietypowe zakażenia płuc wywołane przez Serratia, związane z odchyleniami anatomicznymi. Full article

Wstęp: Niedoszacowanie liczby chorych na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP) jest istotnym problemem klinicznym i społecznym. Wydaje się, że pomocna w identyfikacji osób z podejrzeniem POChP mogłaby być akcja spirometryczna przeprowadzana w przestrzeni publicznej. Celem badania było (1) oszacowanie wśród palących odsetka osób, które zgodzą się na wykonanie spirometrii, (2) ocena możliwości wykonania poprawnie technicznie spirometrii w czasie kampanii w przestrzeniu publicznej, oraz (3) ocena zależności między nasileniem objawów ze strony układu oddechowego a gotowością do wykonania spirometrii. Materiał i metody: Studenci medycyny rekrutowali do badania przechodniów w wieku > 40 lat, z wywiadem > 10 paczkolat palenia tytoniu. Po podpisaniu zgody ochotnicy wypełniali kwestionariusz z podstawowymi danymi osobowymi oraz klinicznymi, a następnie wykonywano badanie spirometryczne. Osoby z obturacją lub granicznymi wartościami parametrów spirometrycznych zapraszano do wykonania badań czynnościowych w warunkach poradni pulmonologicznej. Wyniki: Dziewięćset pięć osób spełniło kryteria włączenia do badania, spośród nich tylko 178 osób zgodziło się wypełnić kwestionariusz oraz wykonać spirometrię. U 22 osób stwierdzono obturację, u kolejnych 37 wysunięto podejrzenie obturacji dróg oddechowych. Z łącznie 59-osobowej grupy, tylko 15 pacjentów zgłosiło się na badanie kontrolne na oddziale szpitalnym w celu potwierdzenia wyników spirometrii wykonanej w przestrzeni publicznej. Na podstawie potwierdzonych wyników spirometrii szacuje się występowanie chorych ze świeżo rozpoznaną obturacją na 10.7%. Wnioski: Kampania spirometryczna w przestrzeni publicznej nie wydaje się skutecznym sposobem badań przesiewowych w kierunku POChP. Pomimo obecności objawów ze strony układu oddechowego osoby palące niechętnie poddają się spirometrii. Niniejsze obserwacje mogą w przyszłości być pomocne w opracowaniu programów badań przesiewowych w poszukiwaniu chorych na POChP.
Full article

Wstęp: Idiopatyczne włóknienie płuc (IPF, Idiopathic pulmonary fibrosis) jest przewlekłym, postępującym i destrukcyjnym schorzeniem układu oddechowego, z medianą przeżycia wynoszącą 3–5 lat. Pirfenidon (PIR) i nintedanib (NTB) to jedyne leki, które skutecznie spowalniają progresję choroby. Choć są zarejestrowane w Polsce, nie były w naszym kraju powszechnie dostępne do końca 2016 roku z powodu braku zasad finansowania. Celem badania była ocena powszechnej praktyki klinicznej w Polsce w odniesieniu do rozpoznawania i leczenia IPF w okresie przed wprowadzeniem leków przeciwzwłóknieniowych. Materiał i metody: Przeprowadzono badanie ankietowe wśród lekarzy uczestniczących w dwóch ogólnopolskich kongresach pulmonologicznych w 2016 roku. Wyniki: W badaniu wzięło udział 150 lekarzy. Tylko 55% respondentów deklarowało, że ostateczne rozpoznanie jest stawiane we współpracy z radiologiem. Tylko 40% lekarzy kierujących chorych na chirurgiczną biopsję płuca omawia jej wyniki bezpośrednio z patologiem. Nigdy nie kieruje chorych z podejrzeniem IPF na chirurgiczną biopsję płuca 22%. Wśród respondentów 85% uważa, że płukanie oskrzelowo-pęcherzykowe (BAL, bronchoalveolar lavage) może być przydatne dla rozpoznania. Niestosowanie żadnych leków u chorych na IPF deklarowało 41% respondentów, a 23% lekarzy deklarowało stosowanie kortykosteroidów w większych dawkach w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami. Tylko 43% respondentów zastosowałoby leki obniżające kwasowość soku żołądkowego u chorego z objawami refluksu żołądkowo-przełykowego (GERD, gastro-esophageal reflux disease), a tylko 11% niezależnie od rozpoznania GERD. Wnioski: Większość polskich pulmonologów nie jest wspierana przez radiologów w procesie diagnostycznym. Standardy leczenia były niesatysfakcjonujące, głównie z powodu braku regulacji dotyczących finansowania leczenia. Dalsza edukacja jest wskazana w celu poprawy standardów leczenia chorych na IPF w Polsce. Full article

Wstęp: Antrakofibroza oskrzelowa (BAF, bronchial anthracofibrosis), rozpoznawana na podstawie badania bronchoskopowego, cechuje się niebiesko-czarnym przebarwieniem błony śluzowej oraz zniekształceniem lub zwężeniem oskrzela. Autorzy niniejszej pracy zbadali występowanie BAF u objawowych pacjentów eksponowanych na dym ze spalania biomasy i ocenili cechy kliniczne, radiologiczne oraz wpływ na stan czynnościowy. Materiał i metody: Z początkowej grupy liczącej 80 osób, na badanie bronchofiberoskopowe wyraziło zgodę 60 pacjentów. Były to wyłącznie kobiety. U wszystkich wykonano badanie radiologiczne klatki piersiowej, tomografię komputerową wysokiej rozdzielczości (HRCT, high-resolution computed tomography), badanie spirometryczne z próbą rozkurczową i test 6-minutowego chodu. Zebrano dane na temat objawów oddechowych i czasu narażenia na dym ze spalania biomasy. Wynik badania bronchofiberoskopowego wykazał BAF u 24 pacjentek (Grupa 1), izolowane plamy antrakotyczne u 17 pacjentek (Grupa 2) i prawidłowy obraz drzewa oskrzelowego u 19 pacjentek (Grupa 3). Wyniki: Pacjentki z grupy 1 charakteryzowały się istotnie wyższym całkowitym narażeniem na dym ze spalania biomasy (p < 0.0001), pokonywały krótszy dystans w teście chodu (p = 0.003) i częściej dochodziło u nich do desaturacji. W badaniu HRCT w grupie 1. częściej stwierdzano nieprawidłową powietrzność i konsolidacje w obrębie segmentów, podczas gdy zmiany włókniste występowały częściej w grupach 2. i 3. W grupie 1. stwierdzono znamienną statystycznie ujemną korelację pomiędzy wskaźnikiem ekspozycji a pokonanym dystansem w teście 6-minutowego chodu i parametrami spirometrycznymi. W grupie 1. zmiany występowały najczęściej w obrębie oskrzela płata środkowego (15/24 [62.5%]). W grupie 2. oskrzele płata środkowego i oskrzele płata górnego prawego było zajęte w równym stopniu, po 8 z 17 w każdej lokalizacji (47.1%). Wnioski: Pacjentki z BAF cechowały się gorszym stanem czynnościowym w porównaniu z tymi, u których stwierdzono wyłącznie izolowane plamy antrakotyczne. W badaniach obrazowych cechy wskazujące na wieloogniskowe zwężenie oskrzeli były typowe dla BAF. Full article