Wpływ doboru inhalatora i cząstki na skuteczność terapii wziewnej w POChP

Farmakoterapia stosowana drogą inhalacyjną wykorzystuje efekt podania leku bezpośrednio do narządu docelowego. Umożliwia to podanie bardzo małej dawki leku, która wywiera efekt kliniczny porównywalny z terapią doustną przy wielokrotnie mniejszym efekcie toksycznym. Niemniej, także w terapii inhalacyjnej istnieją czynniki ograniczające dostęp molekuł leku do receptorów narządów docelowych. Dostarczenie pożądanej dawki leku z inhalatora do płuc zależy od typu inhalatora (ciśnieniowy, proszkowy), jego charakterystyki (opór wewnętrzny, średnica cząstek i dystrybucja ich poszczególnych frakcji w generowanym aerozolu), warunków termicznych powietrza oraz od zdolności inhalacyjnych samego chorego. Zastosowanie inhalatorów suchego proszku (DPI) dzięki uwalnianiu dawki leku wdechem wyeliminowało występujący u wielu chorych problem koordynacji wdechu z momentem uwolnienia aerozolu z inhalatora. Poszczególne inhalatory DPI różnią się jednak istotnie pod względem możliwości ich optymalnego stosowania przez chorych na obturacyjne choroby układu oddechowego. Z tego powodu powinny być z rozwagą dobierane do potrzeb i możliwości każdego chorego.