Abstract
Sarkoidoza jest wielonarządową chorobą, charakteryzującą się powstawaniem nieserowaciejących ziarniniaków. Najczęstsza lokalizacja w sarkoidozie (u 80–90% chorych) dotyczy płuc i węzłów chłonnych wewnątrz klatki piersiowej. Sarkoidozę rozpoznaje się na podstawie obrazu klinicznego i wykazaniu w badaniu histopatologicznym nieserowaciejących ziarniniaków. Przydatnymi metodami obrazowymi w diagnostyce sakoidozy płuc są: tomografia komputerowa o wysokiej rozdzielczości oraz pozytronowa tomografia emisyjna. W przypadku chorych z zespołem Löfgrena rozpoznanie sarkoidozy można postawić bez konieczności biopsji narządowej. W diagnostyce sarkoidozy stosowano biopsję Danielsa, mediastinoskopię, biopsję endobronchialną, przezoskrzelową biopsję płuca, ślepą przezoskrzelową biopsję cienkoigłową oraz płukanie oskrzelowo-pęcherzykowe, które są diagnostyczna średnio w 60–85% przypadków. Obecnie w diagnostyce sarkoidozy w I i II stopniu zaawansowania można zastosować biopsję przezoskrzelową pod kontrolą ultrasonografii (EBUS-FNA) czy też biopsję przezprzełykową pod kontrolą ultrasonografii (EUS-FNA), dzięki którym można zrezygnować z wykonywania mediastinoskopii. Połączenie tych obu metod stwarza możliwość rozpoznania sarkoidozy w ponad 83–90% przypadków przy swoistości wynoszącej blisko 100%.