Search Results (24)

Samoistne włóknienie płuc (IPF) jest śródmiąższową chorobą płuc o złym rokowaniu. Chociaż mechanizmy prowadzące do powstania choroby nie zostały do końca wyjaśnione, wiąże się ona z rozwojem raka płuc, co dodatkowo pogarsza rokowanie. Liczne prace donoszą o współistnieniu IPF i raka płuc u 9.8%, a nawet 50% pacjentów, w zależności od czasu trwania obserwacji. Chociaż sformułowano wytyczne dotyczące leczenia raka płuc dla populacji ogólnej, brakuje powszechnie przyjętych zaleceń dla grupy chorych na IPF. Tymczasem różne zabiegi onkologiczne mogą prowadzić do nagłych zaostrzeń IPF (acute exacerbation of IPF). Autorzy pracy podjęli próbę dokonania przeglądu dostępnych danych na temat raka płuc u chorych, u których wcześniej rozpoznano IPF. Full article

Przerzuty do oskrzeli nowotworów rozwijających się poza klatką piersiową występują niezwykle rzadko. Najczęstszymi typami raka, które do nich prowadzą, są rak sutka, rak jelita grubego i rak nerkowokomórkowy. Przerzuty do oskrzeli stanowią zazwyczaj późny objaw innych typów nowotworu i ich rokowanie jest zazwyczaj złe—średnie przeżycie w większości przypadków wynosi 1–2 lata. Z powodu swojej unikatowości pozostają wyzwaniem dla lekarzy oceniających, czy są one pierwotnym guzem płuc, czy mają charakter wtórny. W niniejszym artykule przedstawiono przypadek młodego mężczyzny po usunięciu lewej nerki z powodu raka jasnokomórkowego, u którego po 7 latach pojawiły się przerzuty do oskrzeli, oraz podsumowano dostępne dane literaturowe. Autorzy odnoszą się ponadto do stosowania pętli diatermicznej jako metody leczenia tej jednostki chorobowej. Full article

W pracy przedstawiono przypadek mężczyzny z przerzutami gruczolakoraka płuca do kości dystalnych części kończyn. Przerzuty do kości dystalnych części kończyn stanowią 0.1% wszystkich kostnych zmian przerzutowych, a w około 10% przypadków mogą być pierwszą manifestacją raka. Głównymi objawami klinicznymi są: tkliwość uciskowa, ból przerywany, upośledzenie czynnościowe, rumień, wzmożone ucieplenie oraz obrzęk zajętej części kończyny. Rak płuca jest głównym pierwotnym nowotworem złośliwym dającym przerzuty do kości dystalnych części kończyn. Mimo że zmiany te mogą być wykryte na radiogramach lub w tomografii komputerowej, "złotym standardem" diagnostyki pozostaje badanie rezonansem magnetycznym, w którym można ocenić pełny zakres zmian. Rozpoznanie jest zwykle potwierdzane za pomocą biopsji cienkoigłowej zajętej kości. W przypadku obecności przerzutów do kości dystalnych części kończyn rokowanie jest niekorzystne i zwykle stosuje się leczenie paliatywne. Przedstawiony przypadek pokazuje, że u pacjentów ze zwiększonym ryzykiem raka płuca, z nieustępującymi objawami ze strony palców, należy przeprowadzić szeroką diagnostykę. Full article

Zapalne guzy miofibroblastyczne (IMT) płuc, po raz pierwszy opisane w 1939 roku, są uważane za podgrupę zapalnych guzów rzekomych. To charakterystyczne zmiany złożone z wrzecionowatych komórek miofibroblastycznych z towarzyszącym naciekiem zapalnym z komórek plazmatycznych, limfocytów i eozynofili. Zapalne guzy miofibroblastyczne mogą być łagodne, naciekać otaczające struktury, podlegać transformacji złośliwej, nawracać lub nawet dawać przerzuty. Mogą być wynikiem mutacji genetycznej lub wystąpić wtórnie do chorób infekcyjnych lub autoimmunologicznych. Pacjenci mogą być bezobjawowi lub zgłaszać występowanie kaszlu, krwioplucia, duszności, bólu opłucnowego, objawów ogólnych lub objawów zapalenia płuc. W pracy dokonano przeglądu patofizjologii, genetyki, obrazu klinicznego, wyników badań obrazowych dotyczących IMT płuca. Omówiono także różne chirurgiczne i niechirurgiczne opcje leczenia i rokowanie w tej chorobie. Full article

W ciągu ostatnich dwóch dekad obserwuje się coraz częstsze stosowanie wentylacji nieinwazyjnej (NIV) w leczeniu ostrej niewydolności oddechowej (ARF). Wskaźnik niepowodzeń NIV waha się jednak od 5% do 50%, a warunkiem powodzenia jest dobór pacjentów. Istnieją jednak grupy pacjentów, w których jest większe prawdopodobieństwo skuteczności NIV. Jedna z nich to chorzy na zespół hipowentylacji osób otyłych (OHS). W niniejszym przeglądzie podjęto próbę oceny skuteczności stosowania NIV u chorych z ostrą niewydolnością oddechową i określenia predyktorów niepowodzenia NIV u pacjentów z otyłością patologiczną. Zaledwie w kilku badaniach podjęto problem oceny skuteczności NIV w tej grupie chorych. Metoda ta okazywała się skuteczniejsza przy bardziej restrykcyjnej selekcji pacjentów. Otyli, u których niepowodzenie NIV było zauważalne wcześnie, charakteryzowali się wysokim stopniem ciężkości choroby przy przyjęciu do szpitala. Natomiast u więcej niż połowy pacjentów z hiperkapnią i zdekompensowanym zespołem OHS występowała opóźniona, aczkolwiek pozytywna odpowiedź na NIV. U pacjentów z dekompensacją OHS zaobserwowano korzystniejsze rokowanie i lepszą reakcję na NIV niż u innych chorych z hiperkapnią. Potrzebowali oni wyższych nastawień aparatu, dłuższego czasu do obniżenia PaCO₂, częściej występowała u nich opóźniona, ale pozytywna odpowiedź na zastosowane leczenie, co powinno raczej przekonywać do stosowania NIV zamiast wczesnej intubacji. Ponieważ nie odnotowano wyraźnych predyktorów niepowodzenia stosowania NIV, konieczna jest dalsza uważna i długookresowa obserwacja. Full article

Rozwój nadciśnienia płucnego w przebiegu sarkoidozy (SAPH) istotnie pogarsza rokowanie. Niestety, nie ma metody leczenia o udokumentowanym korzystnym działaniu w tej postaci nadciśnienia płucnego. Duże zainteresowanie w tym zakresie budzą leki stosowane w terapii tętniczego nadciśnienia płucnego (PAH). W prezentowanej pracy przedstawiono opis przypadku chorej na sarkoidozę powikłaną ciężkim nadciśnieniem płucnym, która była leczona sildenafilem. Obserwowano istotną, choć zaledwie przejściową poprawę stanu czynnościowego. Pacjentka zmarła z powodu stopniowo postępującej niewydolności krążenia i oddychania, w trakcie oczekiwania na przeszczepienie płuc. Full article

Wstęp: W ostatnich latach dyskutuje się o wpływie chorób współistniejących z rakiem płuca na decyzje terapeutyczne, przebieg leczenia oraz rokowanie. Celem pracy była (1) ocena występowania chorób współistniejących u chorych operowanych z powodu raka płuca oraz (2) zbadanie przydatności skal Charlson Comorbidity Index (CCI) i Simplified Comorbidity Score (SCS) do przedoperacyjnej oceny chorych z rakiem płuca. Materiał i metody: Do badania retrospektywnego włączono 476 chorych operowanych z powodu raka płuca. Zebrano dane dotyczące rozpoznania histopatologicznego, zaawansowania raka płuca, wywiadu palenia tytoniu, chorób współistniejących oraz parametrów spirometrycznych. Obliczono punktację w skalach CCI i SCS. Zbadano występowanie chorób współistniejących w zależności od płci, rozpoznania histopatologicznego i zaawansowania raka płuca. Oceniono korelacje pomiędzy punktacją w skalach CCI i SCS a wiekiem chorych, liczbą paczkolat oraz parametrami spirometrycznymi. Wyniki: Najczęstszymi chorobami współistniejącymi były: nadciśnienie tętnicze (42%), przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) (22%), choroba niedokrwienna serca (17%) i cukrzyca (12%). Nie stwierdzono różnic w występowaniu chorób współistniejących w zależności od typu histologicznego oraz zaawansowania raka płuca. Wykazano korelacje pomiędzy punktacją w skalach CCI i SCS a wiekiem chorych, liczbą paczkolat oraz parametrami spirometrycznymi. Składowe obu skal nie odzwierciedlały jednak profilu najczęstszych chorób współistniejących w badanej grupie. Wnioski: Częstość występowania chorób współistniejących z rakiem płuca jest znaczna. Choroby te powinny być brane pod uwagę podczas kwalifikacji chorych z rakiem płuca do leczenia operacyjnego. Jednak skale CCI i SCS wydają się nie dość precyzyjne do tego celu. Full article

Wstęp: Mukowiscydoza jest wielonarządową chorobą przewlekłą, której głównymi następstwami są infekcje układu oddechowego, niewydolność trzustki i inne pokrewne powikłania. Wiek w czasie rozpoznania, przebieg kliniczny, tempo progresji i rokowanie są różne u różnych chorych. Celem prezentowanego badania była ocena przebiegu choroby i wpływu uwarunkowań epidemiologicznych na wczesne rozpoznanie i właściwe leczenie. Materiał i metody: Przeprowadzono aktywną ocenę prospektywną 192 chorych na mukowiscydozę, leczonych w ośrodku referencyjnym w latach 2008–2015. U wszystkich chorych rozpoznanie mukowiscydozy postawiono na podstawie obowiązujących kryteriów, w tym stwierdzenia dwóch dodatnich wyników potowego testu chlorkowego oraz obecności typowych objawów klinicznych. Dane demograficzne, kliniczne i laboratoryjne uzyskiwano od pacjentów podczas kolejnych hospitalizacji i wizyt kontrolnych. Dane te były szczegółowo oceniane pod kątem powikłań choroby podstawowej. Wyniki: U większości chorych stwierdzono dodatni wynik hodowli plwociny w kierunku Pseudomonas aeroginosa. Rozstrzenia oskrzeli były najczęściej występującym objawem w badaniu tomograficznym klatki piersiowej. W badanej grupie 44.3% chorych było leczonych z powodu alergicznej aspergilozy oskrzelowo-płucnej a u wszystkich chorych stwierdzono chorobę zatok przynosowych. Podwyższone ciśnienie w tętnicy płucnej stwierdzono u 40% chorych na mukowiscydozę. Zmarło 33 chorych, co stanowi 17.1% badanej grupy. Średni czas przeżycia wynosił 18.15 roku. Wnioski: Wyniki leczenia chorych na mukowiscydozę są różne w różnych krajach, co może odzwierciedlać wpływy środowiska, a także znaczenie wczesnego rozpoznania dla odległego rokowania. Znaczenie wczesnego rozpoznania dla odległych wyników leczenia nie powinno być lekceważone. Full article

Samoistne włóknienie płuc (SWP) jest przewlekłą i postępującą chorobą prowadzącą do włóknienia, ciężkich zaburzeń czynności układu oddechowego, inwalidztwa i przedwczesnego zgonu. Do niedawna nie dysponowano skutecznym lekiem, który opóźniałby tempo progresji tej ciężkiej choroby. Ostatnie lata przyniosły istotne zmiany. W lipcu 2015 roku najważniejsze towarzystwa naukowe (American Thoracic Society, European Respiratory Society, Japanese Respiratory Society oraz Latin American Thoracic Association) zaaprobowały dwa nowe leki do leczenia SWP. Są to pirfenidon i nintedanib. Nintedanib jest nieselektywnym inhibitorem kinaz tyrozynowych receptorów czynników wzrostu. W niniejszej pracy omówiono historię tego nowego leku, wyniki badań przedklinicznych oraz prób klinicznych, które stały się podstawą jego rejestracji. Full article

Samoistne włóknienie płuc (SWP) jest przewlekłą postępującą chorobą ograniczoną do płuc, prowadzącą do restrykcyjnych zaburzeń wentylacji, niewydolności oddechowej, inwalidztwa i przedwczesnego zgonu. Wykazuje charakterystyczne cechy w badaniu tomograficznym klatki piersiowej wysokiej rozdzielczości (tak zwany radiologiczny wzorzec zwykłego śródmiąższowego zapalenia płuc), a duża zgodność cech radiologicznych z obrazem histopatologicznym pozwala na rozpoznanie choroby bez konieczności wykonania biopsji płuca u większości chorych. Mediana przeżycia wynosi około 3.5 roku. Do niedawna nie było skutecznych leków, które mogłyby spowolnić postęp choroby. Dopiero w 2015 roku, na podstawie wyników przeprowadzonych badań klinicznych, eksperci reprezentujący najważniejsze międzynarodowe towarzystwa naukowe wprowadzili do międzynarodowych wytycznych pozytywną rekomendację dla dwóch leków: pirfenidonu (Esbriet^®) i nintedanibu (Ofev^®). W niniejszym opracowaniu omówiono historię leku pirfenidon, mechanizmy jego działania, najważniejsze badania kliniczne oraz wpływ leku na przebieg samoistnego włóknienia płuc. Full article

Zarostowe zapalenie oskrzelików jest rzadką chorobą płuc, której istotą jest podśluzówkowe i okołooskrzelikowe włóknienie oskrzelików prowadzące do koncentrycznego zwężenia ich światła. J edną z częstych przyczyn powyższych zmian jest inhalacja toksycznych gazów, oparów i dymów. Z a kluczowe we wstępnej diagnostyce uważa się stwierdzenie nieodwracalnej obturacji ze zmniejszeniem wartości FEV₁ poniżej 60%, po wykluczeniu innych przyczyn tych zaburzeń. Ostateczne rozpoznanie opiera się na badaniu histologicznym wycinka płuca. Niezależnie od czynnika sprawczego, rokowanie jest złe, a efekty podejmowanych prób leczenia pozostają niezadowalające. W pracy przedstawiono przypadek młodego chemika narażonego wskutek niestosowania środków ochronnych na toksyczne działanie gazów i oparów. Duszność wysiłkowa oraz nieodwracalne zaburzenia obturacyjne stały się powodem diagnostyki chorego na oddziale chorób płuc. Na podstawie badania histologicznego wycinka płuca rozpoznano zarostowe zapalenie oskrzelików. Full article

W pracy przedstawiono opis przypadku 65-letniego mężczyzny, palącego w przeszłości papierosy, po operacyjnym usunięciu guza fałdu głosowego (rozpoznanie histologiczne: nowotworzenie wewnątrznabłonkowe średniego stopnia). Po zabiegu laryngologicznym chory został skierowany do poradni pulmonologicznej z powodu guzka w lewym górnym polu płucnym, obserwowanego w badaniu radiologicznym klatki piersiowej. W badaniu tomografii komputerowej (CT) klatki piersiowej stwierdzono w prawym górnym płacie zmianę ogniskową o kolczystych zarysach i średnicy 18 mm oraz zmianę o charakterze nieregularnej przestrzeni powietrznej z przegrodami o wymiarach 62 × 58 mm w prawym dolnym płacie, a także zwapniały guzek w płucu lewym. Nie stwierdzono powiększonych węzłów chłonnych ani płynu w opłucnej. Wykonano lobektomię górną prawą i klinową resekcję zmiany w płacie dolnym prawym. W badaniu histologicznym wycinka płata górnego płuca prawego stwierdzono gruczolakoraka (pT2aN2M0). Badanie zmiany wyciętej z dolnego płata płuca prawego wykazało obecność raka płaskonabłonkowego (pT2b- N0M0). Po zabiegu operacyjnym chory został poddany chemioterapii adjuwantowej oraz radioterapii. W czasie 20 miesięcy obserwacji po zakończonej chemio- i radioterapii chory pozostawał w dobrym stanie, bez cech wznowy procesu nowotworowego. Rokowanie chorych z synchronicznymi mnogimi pierwotnymi rakami płuca jest gorsze niż chorych z pojedynczym pierwotnym rakiem płuca, poprawia je radykalne leczenie chirurgiczne. Na podstawie opisu przypadku zaprezentowano schemat diagnostyczny i terapeutyczny u chorych z mnogimi pierwotnymi rakami płuca oraz przeanalizowano dane epidemiologiczne i niektóre aspekty etiologii synchronicznych pierwotnych nowotworów (MPM). Full article

Wstęp: Kortykosteroidoterapia jest według aktualnych wytycznych WASOG/ATS/ERS leczeniem pierwszego rzutu u chorych na przewlekłą sarkoidozę. Jest to leczenie obarczone wysokim ryzykiem wystąpienia objawów ubocznych, które pogarszają rokowanie odległe. J ednocześnie nie ma pewności, że glikokortykosteroidy (GKS) modyfikują naturalny przebieg choroby. Celem pracy była ocena skuteczności i bezpieczeństwa leczenia metotreksatem (MTX) w monoterapii chorych na przewlekłą sarkoidozę płucną. Materiał i metody: Do leczenia zakwalifikowano 50 chorych na przewlekłą sarkoidozę płuc potwierdzoną badaniem histopatologicznym, 28 M i 22 K, w średnim wieku 45.55 ± 8.9 roku, ze średnim czasem trwania choroby do włączenia MTX wynoszącym 12.34 ± 20.49 roku. W latach 2004–2013 zastosowano u tych chorych MTX w monoterapii, w dawkach 10 mg lub 15 mg tygodniowo. Czterdziestu jeden pacjentów było wcześniej leczonych GKS. Wszyscy mieli wykonywane badania laboratoryjne, czynnościowe oraz radiologiczne układu oddechowego przed rozpoczęciem leczenia i w trakcie monitorowania skuteczności (co 6 miesięcy) oraz bezpieczeństwa terapii (co 4–6 tygodni). Do analizy statystycznej oceniającej skuteczność leczenia włączono 49 chorych. Na podstawie retrospektywnej analizy wyników badań czynnościowych (FEV1, FVC, TLC, DLCO) wykonanych na zakończenie leczenia, w porównaniu z wynikami badań czynności płuc przed podaniem MTX (poprawa o 10% w zakresie FEV1, FVC, TLC lub o 15% DLCO), wyodrębniono chorych, u których stwierdzono obiektywną, istotną poprawę wskaźników czynnościowych płuc po leczeniu (grupa “z obiektywną poprawą po leczeniu”). Wyniki: Okres leczenia wynosił od 6 do 24 miesięcy, średnio 60.75 ± 34.1 tygodnia. W całej grupie istotną poprawę po leczeniu MTX stwierdzono dla SaO₂ min (%) (p = 0.043) oraz dla DSaO₂ (%) (p = 0.048) ocenianej w czasie testu 6-minutowego marszu. Istotnie lepsze efekty leczenia uzyskano w grupie otrzymującej 15 mg MTX tygodniowo oraz u chorych, którzy otrzymali sumarycznie większą dawkę MTX podczas całej kuracji. Istotną statystycznie różnicę po 6 miesiącach leczenia między grupami leczonymi 15 mg v. 10 mg tygodniowo stwierdzono dla DLCO% pred (73.27 ± 12.7 vs. 63.15 ± 16.4; p = 0.03). Obiektywną poprawę po leczeniu stwierdzono u 25 pacjentów (55%). Chorzy, u których stwierdzono obiektywną poprawę po MTX, mieli wyjściowo istotnie niższe wartości TLC i FVC w porównaniu z grupą bez poprawy po MTX. Po zakończeniu leczenia jedyną istotnie statystycznie różnicę między obiema grupami obserwowano w zakresie DLCO. U 11 chorych (22%) przerwano leczenie z powodu objawów ubocznych. Najczęściej obserwowanym objawem ubocznym leczenia był wzrost wskaźników wątrobowych (10 chorych, 20%). U 4 osób stwierdzono powikłania infekcyjne. U żadnego chorego nie stwierdzono powikłań zagrażających życiu. Wnioski: Metotreksat w monoterapii może być bezpieczną i skuteczną alternatywą dla steroidów. U części chorych należy spodziewać się obiektywnej poprawy czynności płuc po leczeniu. Wskazane są dalsze badania w poszukiwaniu wskaźników prognozujących skuteczność leczenia. Full article

Pneumocystozowe zapalenie płuc (PCP) jest jedną z wielu infekcyjnych chorób układu oddechowego u zakażonych HIV wywoływaną przez patogen Pneumocystis jiroveci, zaliczany do grzybów. Pneumocystoza jest od ponad 30 lat najczęstszą chorobą wskaźnikową zespołu nabytego niedoboru odporności (AIDS). Najważniejszym czynnikiem ryzyka rozwoju PCP jest obniżenie liczby limfocytów T CD4⁺ poniżej 200 komórek/mcL. Objawy kliniczne choroby to: przewlekły kaszel, duszność i osłabienie. W badaniu gazometrycznym krwi tętniczej lub arterializowanej krwi kapilarnej często stwierdza się hipoksemię, a w tomografii komputerowej o wysokiej rozdzielczości — obraz matowej szyby. Leczeniem z wyboru jest parenteralne podawanie trimetoprimu z sulfametoksazolem, U chorych w średnim i ciężkim stanie zaleca się systemowe podawanie glikokortykosteroidów. Współistnienie zakażenia wirusem cytomegalii (CMV) pogarsza rokowanie chorych. Narządowego zajęcia w przebiegu zakażenia CMV należy poszukiwać u chorych z liczbą komórek T CD4⁺ poniżej 50/mcL. Kwestią sporną pozostaje leczenie zakażenia CMV u chorych z rozpoznanym PCP. Uważa się, że w większości przypadków zakażenie CMV pozostaje bezobjawowe. Glikokortykosteroidy podawane w przypadkach PCP o cięższym przebiegu mogą pogarszać rokowanie i promować rozwój objawowego cytomegalowirusowego zapalenia płuc. W pracy przedstawiono dwa przypadki PCP, które były pierwszym objawem zakażenia HIV. W obu udowodniono również zakażenie CMV. Full article

Wstęp: Z doświadczeń klinicznych wynika, że danym o obniżonym stężeniu sodu we krwi przypisuje się niewielką rolę. Celem niniejszej pracy jest ocena częstości występowania hiponatremii u pacjentów pulmonologicznych oraz jej wpływu na rokowanie u chorych na raka płuca. Materiał i metody: Badanie miało charakter retrospektywny i dotyczyło chorych diagnozowanych i/lub leczonych w Klinice Chorób Płuc. Badana grupa liczyła 449 chorych. Wyodrębniono dwie grupy pacjentów: chorych z rozpoznanym rakiem płuca (n-290) oraz pacjentów z hiponatremią wolnych od tego rozpoznania (n-159). Obliczono częstość występowania hiponatremii poszczególnych stopni w obu grupach pacjentów, w tym w przypadkach raka z podziałem na typy i podtypy histologiczne. W opracowaniu uwzględniono występowanie chorób współistniejących oraz stosowaną terapię. Wyniki: Hiponatremię stwierdzono u 46.9% chorych na raka płuca, w tym hiponatremię łagodną (Na 135–130 mmol/l), umiarkowaną (Na 129–125 mmol/l ) i ciężką (Na < 125 mmol/l) odpowiednio u 66.9%, 25%, 8.1% pacjentów. W grupie 159 chorych bez raka hiponatremię łagodną stwierdzono u 81.8%, umiarkowaną u 13.2%, a ciężką u 5% chorych (głównie wśród pacjentów z rozpoznaniem chorób śródmiąższowych i obturacyjnych). Hiponatremię rozpoznano u 52.6% chorych z rakiem drobnokomórkowym, u 45.2% chorych z rakiem niedrobnokomórkowym. Nie stwierdzono statystycznie istotnych różnic w częstości występowania hiponatremii w poszczególnych podtypach raka niedrobnokomórkowego. W grupie chorych z rakiem stwierdzono znamiennie statystycznie większą częstość zgonów wewnątrzszpitalnych u pacjentów z hiponatremią tj. 28.7% vs. 7.8% (p < 0.001). Wnioski: Hiponatremia jest zaburzeniem stwierdzanym w różnych chorobach płuc, najczęściej bo u około 50% chorych z rozpoznanym rakiem płuca. Wystąpienie hiponatremii istotnie wpływa na gorsze rokowanie w tej grupie chorych. Full article