Search Results (7)

Family resilience is a construct based on interactive processes occurring in the family, enabling the family to effectively overcome everyday stressors, as well as developmental and unpredictable crises. By observing how the family deals with difficulties using family resilience processes, we are able to support both parents and protect children against the harmful effects of unfavourable conditions. The aim of our research was to carry out the procedure of adaptation to the Polish language and culture of the Walsh Family Resilience Questionnaire. In this study, 930 Poles participated (72.5% women), aged from 18 to 63 (M = 26.94, SD = 9.8). They filled in the questionnaire online. Confirmatory factor analysis confirmed the model with three factors: belief system, organisational processes, and communication processes. The model indicators were found to be well suited to the data: χ²/df = 1.12, RMSEA = 0.01, CFI = 0.99, TLI = 0.99, SRMR = 0.04. The reliability (Cronbach’s alpha) of the scales was also satisfactory (0.94 for the belief systems, 0.86 for the organisational processes, and 0.94 for the communication processes). Tool validation with FRAS-PL scales showed convergence. We named the Polish version of the WFRQ Questionnaire Kwestionariusz Prężności Rodzinnej Walsh (WFRQ-PL) and found it to be a good tool for assessing the processes of family resilience in our country. Full article

Wstęp: Istotnym problemem jest brak jednolitych standardów dotyczących zróżnicowanej roli lekarza podstawowej opieki zdrowotnej (POZ) i specjalistów prowadzących chorych na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP). Celem niniejszej pracy było oszacowanie jakości postępowania medycznego z uwzględnieniem dwustopniowego systemu opieki zdrowotnej. Materiał i metody: Badanie wykonano w okresie 9.2016–12.2016 roku. Zastosowano metodę ankietową. W badaniu uczestniczyli lekarze POZ oraz alergolodzy i pulmonolodzy z Polski. Moduł podstawowy kwestionariusza zawierał dane o liczbie leczonych na astmę i POChP, przebieg wizyt, zalecane leczenie, przestrzeganie zaleceń przez pacjentów. Z kolei, moduł kwestionariusza dla specjalistów dotyczył szczegółów wizyt specjalistycznych, ich częstości, charakteru, oceny terapii farmakologicznej i niefarmakologicznej oraz oceny leczenia w POZ. Wyniki: Kwestionariusz podstawowy wypełniło 807 lekarzy ze stażem pracy wynoszącym średnio 21 lat (± 9.85). Większość ankietowanych stanowili lekarze POZ (56%), następnie specjaliści chorób płuc (28%) i alergolodzy (16%). Lekarze POZ leczyli 47 osób/miesiąc z chorobami obturacyjnymi, 48.94% chorujących na astmę oraz 51.06% na POChP. Raportowali 3 nowe rozpoznania/ miesiąc astmy lub POCHP. Alergolodzy leczyli głównie chorych na astmę (105 osób/miesiąc), w tym 19 nowo zdiagnozowanych osób). Pulmonolodzy przyjmowali miesięcznie mniej chorych na astmę niż chorych na POChP—odpowiednio 71 i 98 pacjentów i raportowali 14 osób/miesiąc nowych rozpoznań POChP. Większość chorych przyjmowała leki w osobnych inhalatorach w tym: wziewne glikokortykosteroidy (wGKS), długodziałający agoniści receptora b-adrenergicznego (LABA). Najczęściej stosowanym typem inhalatora we wszystkich 3 grupach był dysk. Według specjalistów ponad połowa chorych z nowo rozpoznaną chorobą lub leczonych przez POZ wymagała modyfikacji leczenia. Wnioski: Istnieje ilościowa dysproporcja w zakresie opieki medycznej nad chorym na POCHP lub na astmę pomiędzy stanem rzeczywistym, a faktycznymi i zgodnymi ze światowymi standardami, potrzebami pacjentów. Full article

Wstęp: Niedoszacowanie liczby chorych na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP) jest istotnym problemem klinicznym i społecznym. Wydaje się, że pomocna w identyfikacji osób z podejrzeniem POChP mogłaby być akcja spirometryczna przeprowadzana w przestrzeni publicznej. Celem badania było (1) oszacowanie wśród palących odsetka osób, które zgodzą się na wykonanie spirometrii, (2) ocena możliwości wykonania poprawnie technicznie spirometrii w czasie kampanii w przestrzeniu publicznej, oraz (3) ocena zależności między nasileniem objawów ze strony układu oddechowego a gotowością do wykonania spirometrii. Materiał i metody: Studenci medycyny rekrutowali do badania przechodniów w wieku > 40 lat, z wywiadem > 10 paczkolat palenia tytoniu. Po podpisaniu zgody ochotnicy wypełniali kwestionariusz z podstawowymi danymi osobowymi oraz klinicznymi, a następnie wykonywano badanie spirometryczne. Osoby z obturacją lub granicznymi wartościami parametrów spirometrycznych zapraszano do wykonania badań czynnościowych w warunkach poradni pulmonologicznej. Wyniki: Dziewięćset pięć osób spełniło kryteria włączenia do badania, spośród nich tylko 178 osób zgodziło się wypełnić kwestionariusz oraz wykonać spirometrię. U 22 osób stwierdzono obturację, u kolejnych 37 wysunięto podejrzenie obturacji dróg oddechowych. Z łącznie 59-osobowej grupy, tylko 15 pacjentów zgłosiło się na badanie kontrolne na oddziale szpitalnym w celu potwierdzenia wyników spirometrii wykonanej w przestrzeni publicznej. Na podstawie potwierdzonych wyników spirometrii szacuje się występowanie chorych ze świeżo rozpoznaną obturacją na 10.7%. Wnioski: Kampania spirometryczna w przestrzeni publicznej nie wydaje się skutecznym sposobem badań przesiewowych w kierunku POChP. Pomimo obecności objawów ze strony układu oddechowego osoby palące niechętnie poddają się spirometrii. Niniejsze obserwacje mogą w przyszłości być pomocne w opracowaniu programów badań przesiewowych w poszukiwaniu chorych na POChP.
Full article

Wstęp: Astma jest najczęstszą chorobą przewlekłą u dorosłych. Wpływa istotnie na jakość życia. Wyniki badań wskazują, że depresja i lęk często występują u chorych na astmę. Materiał i metody: Do badania włączono 96 chorych na astmę, których podzielono na dwie grupy: chorych z astmą kontrolowaną (n = 33) i niekontrolowaną (n = 63). Stopień kontroli choroby oceniano przy użyciu Testu Kontroli Astmy (ACT, Asthma Control Test). W badaniu wykorzystano również kwestionariusz SF-36 (Short Form 36) oraz HADS (Hospital and Depression Scale). Wyniki: Analiza korelacji pomiędzy jakością życia i nasileniem depresji wykazała niską punktację jakości życia w domenie psychicznej (MCS, mental component score) u chorych z dobrą kontrolą astmy (71.8—pacjenci bez depresji; 53.4—pacjenci z prawdopodobną depresją; 51.4—pacjenci z depresją; p = 0.032). Podobna analiza pomiędzy jakością życia a poziomem lęku w tej grupie chorych nie wykazała korelacji ani w domenie funkcjonowania fizycznego (PCS, physical component score), ani w psychicznej. W grupie chorych z astmą niekontrolowaną lęk i depresja korelowały negatywnie z jakością życia w domenie funkcjonowania fizycznego i psychicznej. Lęk i depresja są bardziej nasilone u chorych z niekontrolowaną astmą. Takie czynniki, jak płeć żeńska, stopień kontroli astmy, ciężkość choroby, palenie, a także rozpoznanie zaburzeń lękowych i depresji są predyktorami złej jakości życia u chorych na astmę. Wnioski: Lęk i depresja występują u chorych na astmę, a nasilenie tych objawów jest większe u pacjentów z niekontrolowaną astmą. Płeć żeńska, zła kontrola choroby, ciężki przebieg, palenie oraz współistniejący lek i depresja są predyktorami istotnie obniżonej jakości życia u chorych na astmę. Full article

Wstęp: Jedną z najczęstszych, przewlekłych chorób układu oddechowego jest przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP). W znacznym stopniu ogranicza funkcjonowanie chorego w aspekcie fizycznym, społecznym oraz emocjonalnym, obniżając równocześnie jego jakość życia. Celem pracy jest określenie wpływu akceptacji choroby na jakość życia pacjentów z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc. Materiał i metody: W badaniu wzięło udział 105 pacjentów (29 kobiet, 76 mężczyzn) chorych na POChP. Do badania wykorzystano analizę dokumentacji medycznej, kwestionariusz akceptacji choroby (AIS) oraz kwestionariusz oceny jakości życia (WHOQOL-Bref). Wyniki: U pacjentów z POChP wykazano istotny wpływ akceptacji choroby na jakość życia. We wszystkich dziedzinach jakość życia silnie koreluje z poziomem akceptacji choroby: domena somatyczna (I—23.4 ± 13.7; II—47.9 ± 11.2; III—68.9 ± 12.8), psychologiczna (I—40.4 ± 9.2; II—63.9 ± 9.7; III—74.9 ± 10.1), socjalna (I—48.4 ± 12.5; II—69.6 ± 12.7; III—74.9 ± 10.1), środowiskowa (I—45.4 ± 10.7; II—62.3 ± 11.6; III—71.5 ± 10.0) (p < 0.001). Wnioski: Istnieje korelacja między stopniem akceptacji choroby a jakością życia pacjentów z POChP. Na poziom akceptacji choroby istotnie wpływają: starszy wiek, wyższe wykształcenie, dłuższy czas trwania choroby, liczba hospitalizacji, stadium choroby, występowanie duszności, ograniczenia w codziennych czynnościach, leczenie farmakologiczne, poziom wiedzy oraz stosowane zachowania zdrowotne. Full article

Wstęp: Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) stanowi czwartą przyczynę zgonów na świecie. Wśród działań, które powinna podejmować pielęgniarka w stosunku do chorego na POChP, podkreśla się przede wszystkim znaczenie tych, które można określić jako promujące zdrowie. Celem pracy jest analiza częstości i charakteru podejmowanych przez pielęgniarki działań wchodzących w zakres promocji zdrowia wobec pacjentów z POChP. Materiał i metody: Dokonano analizy ilościowej danych zebranych od 132 pielęgniarek (100%) zatrudnionych w zamkniętej i otwartej opiece zdrowotnej województwa lubelskiego. Zastosowano metodę sondażu diagnostycznego, wykorzystując kwestionariusz ankiety własnego autorstwa. Materiał zgromadzono w 2008 roku. Wyniki: Pielęgniarki pracujące w szpitalach znacznie częściej uczestniczyły w diagnozowaniu POChP (62.30%) aniżeli pielęgniarki podstawowej opieki zdrowotnej (33.40%). Poradnictwo antytytoniowe realizowało 69% respondentów. Badane pielęgniarki rzadko używają profesjonalnych narzędzi do pomiaru i oceny stopnia uzależnienia od nikotyny (6%) oraz do pomiaru poziomu motywacji do walki z nałogiem (4%). Prowadzenie edukacji zdrowotnej wobec chorych na POChP deklarowało 66.67% pielęgniarek z POZ i 76.81% pielęgniarek zatrudnionych w szpitalach. Pielęgniarki nie prowadzą monitoringu udzielanych przez siebie porad oraz nie poddają ocenie ich skuteczności. O udziale w programach wielodyscyplinarnej rehabilitacji oddechowej mówiło tylko 9.53% ankietowanych z POZ oraz 40.58% ankietowanych ze szpitali. Wnioski: Prowadzone przez pielęgniarki działania w stosunku do chorego na POChP mają charakter głównie edukacyjny, niestety są jednak powierzchowne, okazjonalne i nie mają znamion zaplanowanego procesu. Zaleca się planowe, formalne włączenie pielęgniarek w realizację programów promocji zdrowia w grupie chorych na POChP poprzez zaplanowanie środków finansowych na realizowane przez nie zadania, jak również zwrócenie większej uwagi na przygotowanie pielęgniarek do realizacji procesu edukacji zdrowotnej, szczególnie poradnictwa antynikotynowego. Full article

Wstęp: Mukowiscydoza (CF) jest chorobą genetyczną, występującą najczęściej u osób populacji kaukaskiej. Na świecie choruje około 100 tysiąca osób, z czego w Europie liczba chorych wynosi około 25,000. Choć historia wiedzy o mukowiscydozie sięga najprawdopodobniej 1595 roku, to poznanie choroby mające wpływ na rozwój współczesnej wiedzy o CF dotyczy dopiero XX wieku. Jeszcze kilka lat temu uważana była za śmiertelną chorobę wieku dziecięcego, jednak aktualne dane statystyczne wskazują, że 50% chorych na mukowiscydozę ma szansę dożycia do 30. roku życia, a długość życia dzieci urodzonych w latach 90. XX wieku ma wynosić co najmniej 40 lat. Obserwuje się w związku z tym wzrost liczby chorych dorosłych na mukowiscydozę. Konieczne staje się zatem podejmowanie interdyscyplinarnych działań mających na celu zarówno poprawę skuteczności działań medycznych, jak i zminimalizowanie wpływu choroby i jej leczenia na jakość wydłużającego się życia chorych. Ingerencja mukowiscydozy we wszystkie najważniejsze obszary funkcjonowania rodzi potrzebę ciągłego, kompleksowego monitorowania jakości życia, co pozwoliłoby zwrócić szczególną uwagę na ich potrzeby, a także w razie konieczności umożliwiłoby modyfikacje podejścia terapeutycznego. Celem było zobrazowanie jakości życia chorych na mukowiscydozę, wykazanie różnic w samoocenie jakości życia w zależności od płci i wieku oraz porównanie jakości życia chorych z grupą kontrolną osób bez mukowiscydozy. Materiał i metody: Badanie przeprowadzono wśród pacjentów hospitalizowanych w Klinice Pneumonologii i Mukowiscydozy Instytutu Gruźlicy i Chorób Płuc w Rabce-Zdroju w okresie od lutego do kwietnia 2012 roku. Objęto nim 30 pacjentów (19 kobiet i 11 mężczyzn) z zaostrzeniem choroby oskrzelowo-płucnej w wieku 16–42 lat. W badaniu wykorzystano kwestionariusz ogólny SF-36 (Short Form 36) do oceny jakości życia uwarunkowanej stanem zdrowia. Grupa kontrolna obejmowała 30 zdrowych osób w podobnym wieku oraz dopasowanych pod względem rozkładu płci. Wyniki: Analiza jakości życia kwestionariuszem ogólnym SF-36 wykazała, że chorzy generalnie nisko oceniają swoją jakość życia. Średnie wyniki poniżej 50 uzyskali w podskalach dotyczących: ograniczenia aktywności z powodu zdrowia fizycznego (RP), ogólnej oceny stanu zdrowia (GH), witalności (VT), funkcjonowania społecznego (SF), poziomie aktywności fizycznej (PCS), poziomie aktywności umysłowej (MCS). W pozostałych podskalach średnie wyniki nieznacznie przekroczyły 50. Wśród kobiet niską jakość życia odnotowano w podskalach: RP—ograniczenia aktywności z powodu zdrowia fizycznego, BP—ograniczenia bólowe, GH—ogólnej ocenie stanu zdrowia, VT—witalności, SF—funkcjonowanie społeczne, PCS—poziomie aktywności fizycznej, MCS—poziomie aktywności umysłowej. Wśród mężczyzn średnie wyniki poniżej 50 odnotowano w podskalach: GH—ogólna ocena stanu zdrowia i VT—witalność. Ponadto kobiety oceniły swoją jakość życia gorzej niż mężczyźni we wszystkich podskalach. Chorzy powyżej 25 lat gorzej ocenili swoją jakość życia we wszystkich podskalach, oprócz podskali dotyczącej ograniczenia aktywności z powodu problemów emocjonalnych (RE). Wykazano istnienie różnic statystycznych w zakresie VT—witalności i MH—zdrowia psychicznego. Analiza wpływu wieku na jakość życia chorych na mukowiscydozę badana kwestionariuszem SF-36 wykazała, że istnieją zależności istotne statystycznie (przy p < 0.05) między wiekiem a domenami: PF—funkcjonowanie fizyczne, RP—ograniczenia aktywności z powodu zdrowia fizycznego, BP—dolegliwości bólowe, VT—witalność, SF—funkcjonowanie społeczne, MH—zdrowie psychiczne, PCS—poziom aktywności fizycznej. Porównując jakość życia chorych na mukowiscydozę z grupą kontrolną osób bez mukowiscydozy, wykazano istnienie różnic statystycznych we wszystkich podskalach. Jakość życia osób chorych jest w znacznym stopniu gorsza niż jakość życia osób bez mukowiscydozy. Wnioski: 1. Chorzy na mukowiscydozę generalnie nisko oceniają swoją jakość życia. 2. Istnieją różnice w ocenie jakości życia pomiędzy kobietami a mężczyznami. 3. Im starszy chory, tym gorsza jego jakość życia w większości podskal. 4. Istnieją duże odstępstwa w ocenie jakości życia chorych na mukowiscydozę, a grupą kontrolną osób bez mukowiscydozy. 5. Chorzy oceniają gorzej swoją jakość życia. Full article