Search Results (2)

Wstęp: Remodeling dróg oddechowych jest istotną składową utrwalonej obturacji w ciężkiej astmie. Tomografia komputerowa wysokiej rozdzielczości (TKWR) to skuteczna metoda wykrywania zmian w strukturze dróg oddechowych. Celem pracy jest wykorzystanie TKWR do oceny zmian w remodelingu dróg oddechowych u pacjentów z ciężką astmą alergiczną leczonych biologicznie omalizumabem. Materiał i metody: U 12 pacjentów z ciężką astmą alergiczną, wykonano TKWR klatki piersiowej przed i po leczeniu omalizumabem. W wybranych oskrzelach obliczono następujące parametry: pole powierzchni ściany oskrzela (BA, bronchial wall area), również skorygowane o powierzchnię ciała (BSA, body surface area); procent powierzchni ściany oskrzela (WA%, wall area); i stosunek powierzchni światła do całkowitej powierzchni oskrzela (Ai / Ao). Odpowiedź kliniczną na leczenie oceniano za pomocą kwestionariusza kontroli astmy (ACQ, asthma control questionnaire), kwestionariusza jakości życia w astmie (AQLQ, asthma quality of life questionnaire) i liczby zaostrzeń w ciągu roku. Ocena obejmowała również spirometrię i eozynofilię krwi obwodowej. Wyniki: Leczenie spowodowało istotną poprawę ACQ (p = 0.035) i AQLQ (p = 0.001). Zaobserwowano istotną redukcję zaostrzeń w ciągu roku (p = 0.002) i zmniejszenie dziennej dawki steroidu sytemowego (p = 0.032). Natężona objętość wydechowa pierwszosekundowa (FEV1, forced expiratory volume in 1 second) i eozynofilia krwi obwodowej nie uległy zmianie (p = 0.846 i p = 0.221). Wymiary dróg oddechowych (Ai/Ao) poszczególnych oskrzeli były zgodne ze średnią parametrów obliczonych dla wszystkich zmierzonych oskrzeli. Chociaż zaobserwowano znaczny spadek WA (p = 0.002) i WA/BSA (p = 0.002), WA% i Ai/ /Ao nie uległy poprawie (p = 0.39 i p = 0.49). Nie stwierdzono korelacji między zmianami w drogach oddechowych a zmianami w spirometrii lub parametrach klinicznych. Wniosek: Pomimo skuteczności klinicznej omalizumabu, jego wpływ na remodeling dróg oddechowych może być ograniczony. Full article

Poprawa opieki perinatalnej w ostatnich latach spowodowała wzrost przeżywalności dzieci przedwcześnie urodzonych. Przerwanie prawidłowego, wewnątrzmacicznego rozwoju płuc wraz z następowym urazem, związanym z koniecznością stosowania wentylacji mechanicznej i tlenoterapii, powoduje rozwój zaburzeń określanych dysplazją oskrzelowo-płucną (BPD). W pierwszym okresie życia zasadniczym problemem tych chorych jest zależność od tlenu. Zwiększona zapadalność na infekcje o ciężkim przebiegu (zwłaszcza o etiologii RSV) jest przyczyną rehospitalizacji w ciągu 1. roku życia u około 50% wcześniaków z rozpoznaniem BPD. U takich dzieci dużym problemem staje się zwalczanie objawów obturacji dróg oddechowych, które w wielu wypadkach słabo ustępują po podaniu bronchodylatatorów. Prawdopodobnie u podłoża tego zjawiska leżą zaburzenia prawidłowego rozwoju układu oddechowego i następujący remodeling w obrębie dróg oddechowych. Nieprawidłowości w wynikach badań czynnościowych (obniżenie FEV₁, PEF, FVC) utrzymują się do późnego okresu dojrzewania, a przyspieszenie tempa spadku wskaźnika FEV₁/FVC z wiekiem może sugerować, że osoby te stanowią grupę ryzyka rozwoju “nowej POChP”. Ocena radiogramów płuc w 11. roku życia w grupie byłych wcześniaków z rozpoznaną BPD wykazuje obecność przetrwałych zmian rozedmowych z obecnością jednego lub więcej pęcherzy u 86% dzieci. Nieprawidłowości w obrazie tomografii komputerowej wysokiej rozdzielczości stwierdza się u większości tych pacjentów (u 81.3% w grupie badanych w 10. roku życia i u 92.5% w wieku 18 lat). Dalsze prospektywne badania obejmujące wieloletnią obserwacją dzieci przedwcześnie urodzone są niezbędne dla określenia odległego rokowania i wyznaczenia standardów ich leczenia. Full article