Search Results (13)

W pracy przedstawiono przypadek 61-letniej pacjentki cierpiącej na tracheobronchopatię osteochondroplastyczną (TBO). Etiologia tej jednostki chorobowej nie jest jak dotychczas w pełni wyjaśniona. Charakteryzuje się ona występowaniem mnogich guzków o różnej wielkości umiejscowionych w błonie podśluzowej tchawicy i dużych oskrzeli. Przebieg kliniczny zazwyczaj jest łagodny, o ile rozrost nie doprowadzi do obturacji światła oskrzeli. W omawianym przypadku niedrożność ujścia oskrzela do płata środkowego skutkowała obwodową niedodmą miąższu płucnego. Full article

Mukowiscydoza jest najczęstszą chorobą wrodzoną w populacji kaukaskiej, uwarunkowaną autosomalnie recesywnie. Obecnie coraz więcej rozpoznań nie spełnia wszystkich kryteriów diagnostycznych tej choroby. Atypowa lub nieklasyczna mukowiscydoza charakteryzuje się prawidłowymi lub granicznymi wynikami testów potowych, brakiem niewydolności trzustki lub monosymptomatycznym przebiegiem choroby. Z tego powodu u pacjentów z nietypowymi objawami z dróg oddechowych, przewlekłymi i opornymi na leczenie lekarze powinni mieć na uwadze możliwość rozpoznania mukowiscydozy. Opisano przypadek kliniczny chłopca, u którego w 11. roku życia rozpoznano mukowiscydozę ze współistniejącymi nawracającymi zapaleniami zatok obocznych nosa z towarzyszącymi masywnymi mnogimi polipami. W niniejszym artykule wskazano, że rozpoznanie opornego na leczenie przewlekłego zapalenia zatok obocznych nosa z towarzyszącymi polipami powinno skutkować pogłębieniem diagnostyki, w tym w kierunku mukowiscydozy. Full article

Wstęp: Celem badania była analiza porównawcza zachowań zdrowotnych w sieci pomiędzy osobami chorymi na astmę i/lub alergię górnych dróg oddechowych a grupą referencyjną. Materiał i metody: Dokonano analizy porównawczej dwóch niezależnych badań kwestionariuszowych, przeprowadzonych przy zastosowaniu tego samego narzędzia badawczego. Badanie A przeprowadzono w 2013 roku na obszarze województwa mazowieckiego. Grupę docelową stanowiły osoby w wieku 20–44 lat (średnia wieku: 28.14 roku, mediana: 26 lat). Zebrano 1728 ankiet. Do analizy wylosowano 51 respondentów, odpowiadających liczebnością, wiekiem, płcią, wykształceniem i sytuacją materialną profilowi respondentów z badania B przeprowadzonego w 2014 roku w grupie 59 pacjentów chorych na astmę i alergie górnych dróg oddechowych (do analizy włączono 51 respondentów). Wyniki: W grupie referencyjnej (badanie A) ponad 92% respondentów deklarowało że, korzystało z Internetu przy wyszukiwaniu informacji na temat swojego zdrowia, ochrony zdrowia lub usług medycznych, natomiast w grupie chorych na astmę i/lub alergie górnych dróg oddechowych (badanie B) odsetek był wyższy i wyniósł 97% (p > 0.05). W obydwu badaniach wykazano, że ponad 74% respondentów poszukiwało w sieci informacji o konkretnej chorobie (p > 0.05). Informacji o tym, jak inni ludzie radzą sobie z podobnymi problemami zdrowotnymi, poszukiwało 20% (badanie A) i 33% (badanie B) respondentów (p > 0.05). Informacji dotyczących różnych metod leczenia danej jednostki chorobowej poszukiwało w sieci odpowiednio 40% i 51% respondentów (p > 0.05). Prawie 51% respondentów w badaniu A i 56% w badaniu B poszukiwało w Internecie informacji zdrowotnej, kiedy nie czuli się dobrze lub byli chorzy (p > 0.05). Wnioski: Liczba osób korzystających z Internetu w celach zdrowotnych jest bardzo duża, zarówno w grupie referencyjnej, jak i w grupie pacjentów chorych na alergie dróg oddechowych i/lub astmę. Osoby chorujące długotrwale weryfikowały w Internecie diagnozę postawioną przez lekarza znacznie częściej niż grupa referencyjna. Full article

W niniejszej pracy mówiono wyniki najnowszych badań dotyczących stosowania azytromycyny (AZT) u dzieci z chorobami dolnych dróg oddechowych. Po raz pierwszy wykazano skuteczność i możliwą rolę AZT w terapii objawów astmopodobnych u dzieci w wieku 1−3 lat. Lek ten może być również przydatny w prewencji ciężkich schorzeń dolnych dróg oddechowych przebiegających z obturacją oskrzeli u dzieci w wieku przedszkolnym, w prewencji dysplazji oskrzelowo-płucnej noworodków oraz w prewencji świszczącego oddechu u dzieci po przebytym zapaleniu oskrzelików. Wszystkie omawiane badania wymagają dalszego potwierdzenia skuteczności i bezpieczeństwa stosowania AZT w omawianych stanach chorobowych. Full article

Określenie drobne drogi oddechowe (DDO) dotyczy oskrzeli poniżej 7. generacji, o średnicy mniejszej niż 2 mm. W artykule przedstawiono dowody, że ta część drzewa oskrzelowego charakteryzuje się pewnymi odmiennymi cechami zarówno w kontekście budowy, fizjologii, jak i patofizjologii. Szczególnie ważną funkcję odgrywają DDO w chorobach obturacyjnych układu oddechowego. U zdrowych osób opór DDO nie jest większy niż 10% całkowitego oporu dróg oddechowych, natomiast u pacjentów chorych na choroby obturacyjne, poprzez nałożenie się elementu zapalnego i skurczowego ich opór może stanowić nawet 60% oporu całkowitego. Zmiany w DDO w astmie oskrzelowej i przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc (POChP) są odpowiedzialne także za powstawanie tak zwanej pułapki powietrznej, szczególnie w POChP. Nie ma obecnie doskonałych metod diagnostyki DDO, w zależności od doświadczeń własnych w różnych ośrodkach przeprowadza się tomografię komputerową wysokiej rozdzielczości, badanie pletyzmograficzne całego ciała (stosunku objętości zalegającej/całkowitej ilości zawartego w płucach powietrza [RV/TLC] lub innych parametrów). Pewne nadzieje wiąże się obecnie z połączeniem oscylometrii impulsacyjnej, testu wypłukiwania azotu w jednym wydechu i pomiaru wydychanego tlenku azotu(eNO). Ze względu na coraz szerszą wiedzę o istotnej roli DDO w patofizjologii chorób obturacyjnych, stworzono superdrobne aerozole, których cząstki zarówno teoretycznie, jak i praktycznie (doświadczenia na impaktorze kaskadowym, skany ozonowe po inhalacjach) mogą wnikać do tej części dróg oddechowych. Autorzy przedstawiają wybrane badania z dwiema grupami leków—agonistami receptora b2-adrenergicznego (BA) i wziewnymi glikokortykosteroidami (wGKS). W przypadku tych pierwszych nie udowodniono, że tak głęboka depozycja w drogach oddechowych przekłada się na poprawę efektu klinicznego. Natomiast w przypadku wGKS, głęboka depozycja ultradrobnego aerozolu powoduje możliwość zmniejszenia dawki leku (nawet ponad dwukrotnej) przy utrzymaniu tego samego efektu terapeutycznego (poprawa indeksu terapeutycznego). Reasumując, DDO wydają się być miejscem podstawowych procesów w rozwoju chorób obturacyjnych i w związku z tym celem potencjalnych terapii. Full article

W ostatnich latach niepokojąco wzrasta liczba kobiet chorych na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP). Skłania to do zastanowienia, jakie dodatkowe czynniki, obok znacznego obecnie rozpowszechnienia palenia tytoniu wśród młodych kobiet, są odpowiedzialne za epidemiologiczne zmiany. W artykule przedstawiono różnice w przebiegu choroby oraz jej rokowaniu u kobiet i mężczyzn, a także omówiono wiele potencjalnych etiopatogenetycznych i patofizjologicznych czynników, wpływających na te różnice. Zwrócono między innymi uwagę na odmienności w zakresie narażenia na czynniki ryzyka rozwoju POChP oraz w budowie dróg oddechowych u kobiet i mężczyzn. Omówiono mechanizmy odpowiedzialne za większą wrażliwość kobiet na składniki dymu tytoniowego, wynikającą z wpływu czynników genetycznych (polimorfizm enzymów), epigenetycznych (zmniejszona metylacja DNA) i hormonalnych (wpływ estrogenów) na metabolizm ksenobiotyków. Podkreślono zależne od płci różnice fenotypowe dotyczące procesu patologicznego w POChP (przewlekłe zapalenie oskrzeli v. rozedma), markerów immunologicznych oraz klinicznego obrazu choroby, zwracając uwagę na częstsze występowanie u kobiet lęku i depresji oraz zaostrzeń, a także gorszą jakość życia. Wspomniano o autoimmunologicznej koncepcji patogenezy POChP (większa skłonność do wytwarzania autoprzeciwciał u kobiet) oraz o czynnikach ryzyka zaostrzeń i odpowiedzi na niektóre formy leczenia (nikotynowa terapia zastępcza, domowe leczenie tlenem). Full article

Astma i przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) są uznawane od lat za dwie odrębne jednostki chorobowe. Obecnie ta koncepcja wymaga ponownej oceny, ponieważ w wielu sytuacjach klinicznych oba stany występują równocześnie lub też jeden przechodzi w drugi. Szczególnie u osób starszych z objawami choroby obturacyjnej często stwierdza się nakładanie się objawów astmy i POChP. Dane epidemiologiczne wskazują, że zespół “nakładania” jest rozpoznawany, gdy stwierdza się niepełną odwracalność obturacji dróg oddechowych oraz cechy ich przebudowy. Analiza objawów klinicznych dodatkowo potwierdza, że zarówno w astmie, jak i w POChP czynniki ryzyka są takie same, a proces zapalny toczący się w małych oskrzelach może mieć kluczowe znaczenie w zrozumieniu patologii zespołu “nakładania”. Efektem prowadzonych badań nad tymi zjawiskami może być nowe spojrzenie na leczenie obturacyjnych chorób układu oddechowego. Full article

Astma jest przewlekłą chorobą zapalną dróg oddechowych, w której uczestniczy wiele komórek zapalnych i mediatorów. Obecnie rekomenduje się wziewne glikokortykosteroidy, jako najbardziej skuteczne leki przeciwzapalne dostępne w leczeniu astmy. Niektórzy pacjenci nie osiągają jednak kontroli choroby, mimo stosowania dużych dawek wziewnych glikokortykosteroidów w monoterapii lub skojarzeniu z długodziałającymi beta2-mimetykami. W przebiegu zapalenia astmatycznego ulegają aktywacji różne szlaki komórkowe. Szczególnie ważna jest ścieżka prowadząca do syntezy leukotrienów. Leukotrieny, takie jak leukotrien C4, D4, E4 (zwane leukotrienami cysteinylowymi), są znane z silnego działania prozapalnego oraz kurczącego oskrzela. Leukotrieny zwiększają przepuszczalność naczyń krwionośnych i produkcję śluzu w oskrzelach oraz mogą przyczyniać się do niekorzystnej przebudowy oskrzeli (remodelingu). Ich działanie chemotaktyczne na różne komórki zapalne (eozynofile, mastocyty, neutrofile) przyczynia się do podtrzymywania przewlekłego zapalenia w drogach oddechowych. Te biologiczne działania leukotrienów wskazują na ich ważną rolę w patogenezie astmy. Chociaż wziewne glikokortykosteroidy hamują wiele składowych zapalenia astmatycznego, to nie wpływają one na syntezę leukotrienów. W związku z tym dodatkowa terapia za pomocą antagonistów leukotrienów może okazać się korzystna dla tej grupy astmatyków. Dobrze udokumentowano działanie przeciwzapalne i bronchoprotekcyjne antyleukotrienów. Są one szczególnie skuteczne u pacjentów z astmą aspirynową i tych ze współistniejącym alergicznym nieżytem nosa. Leki antyleukotrienowe są także stosowane w zapobieganiu skurczowi oskrzeli wywołanym wysiłkiem i zimnym powietrzem. Mniej skuteczne w monoterapii, jako terapia dodana do wziewnych glikokortykosteroidów, poprawiają kontrolę astmy, powodując zmniejszenie liczby zaostrzeń choroby, zużycia krótkodziałających beta2-mimetyków oraz poprawę funkcji płuc. Artykuł podsumowuje obecną wiedzę na temat roli leukotrienów w patogenezie astmy oraz aspektów klinicznych terapii lekami antyleukotrienowymi. Full article

Czynnik wzrostu śródbłonka naczyniowego (VEGF) jest produkowany przez wiele typów komórek i odgrywa ważną rolę w procesie angiogenezy. Formowanie się nowych naczyń krwionośnych jest charakterystyczne dla procesu zapalnego w obrębie dróg oddechowych, zwłaszcza w przebiegu przewlekłych chorób płuc, takich jak astma oskrzelowa. Podwyższone stężenie VEGF w osoczu zaobserwowano zarówno u pacjentów ze stabilną astmą oskrzelową, jak i w okresie zaostrzenia choroby. Ekspresja VEGF i receptorów dla tego czynnika jest powiązana z neowaskularyzacją i wydaje się być ważnym wskaźnikiem procesu przebudowy płuc. Z kolei zależność między procesem zapalnym a angiogenezą w obrębie drzewa oskrzelowego sugeruje, że zahamowanie angiogenezy powinno wywierać efekt przeciwzapalny w oskrzelach. W poniższym artykule zaprezentowano rolę czynnika wzrostu śródbłonka naczyniowego w zapaleniu oskrzeli i przebiegu klinicznym astmy. Full article

Pojęcie nadwrażliwości na aspirynę obejmuje szereg niepożądanych objawów ze strony górnych i dolnych dróg oddechowych, skóry oraz przewodu pokarmowego pojawiających się po zażyciu aspiryny i innych niesteroidowych leków przeciwzapalnych. Astma oskrzelowa z nadwrażliwością na aspirynę lub inne niesteroidowe leki przeciwzapalne występuje u około 10% dorosłych pacjentów z astmą. U osób nadwrażliwych na aspirynę zahamowanie syntezy prostaglandyny E₂ (PGE₂) z jednoczesnym wzrostem produkcji leukotrienów cysteinylowych (Cys-LT) wydaje się leżeć u podłoża patomechanizmów choroby. Złotym standardem diagnostyki nadwrażliwości na aspirynę są próby ekspozycji kontrolowane placebo. Full article

Astma wiąże się z napływem eozynofilów do dróg oddechowych. Eozynofile odgrywają ważną rolę w patogenezie tej choroby. Interleukina-5 jest głównym czynnikiem regulującym proliferację, dojrzewanie i dystrybucję eozynofilów, mimo że ostatnie badania sugerują, że poza IL-5 w patogenezie astmy może uczestniczyć eotaksyna. Eotaksyna jest CC chemokiną po raz pierwszy odkrytą w płynie z płukania oskrzelikowo-pęcherzykowego u świnki morskiej. Eotaksyna łączy się selektywnie z receptorem CCR3 obecnym na eozynofilach, bazofilach i mastocytach, co może wiązać się z patogenezą astmy. Jest ona wytwarzana przez komórki nabłonka płuc i jelit, pośredniczy w preferencyjnej rekrutacji eozynofilów do tych organów. Produkcję eotaksyny stymuluje IL-4, IL-13, TNF-α. Obecnie znane są trzy eotaksyny ludzkie: eotaksyna-1 (CCL11), eotaksyna- 2 (CCL24) i eotaksyna-3 (CCL26). Przypuszcza się, że ekspresja eotaksyny-3 może być następstwem prowokacji alergenowej. W badaniach na hodowlach komórkowych in vitro wykazano pewne działanie hamujące glikokortykosteroidów na produkcję eotaksyn. Danych klinicznych dotyczących wpływu leczenia kortykosteroidami na stężenie eotaksyn nie ma zbyt wiele. Receptor CCR3 bierze się pod uwagę jako cel terapeutyczny w astmie oskrzelowej. Full article

Rozstrzenie oskrzeli charakteryzuje nieodwracalne rozszerzenie oskrzeli, nawracające infekcje dróg oddechowych, kaszel z odkrztuszaniem wydzieliny oraz duszność. Czynniki powodujące powstanie rozstrzeni są różnorodne. Leczenie obejmuje: leczenie przyczynowe, antybiotykoterapię, higienę drzewa oskrzelowego oraz rzadko—leczenie chirurgiczne. Długość czasu przeżycia wiąże się z współwystępowaniem innych chorób oraz rozwojem powikłań rozstrzeni oskrzeli. W artykule przedstawiono przypadek chorego na rozstrzenie oskrzeli. Wykonywane w czasie wieloletniej obserwacji RTG klatki piersiowej oraz analiza objawów i wyników badań czynnościowych płuc wskazują na stopniową progresję choroby leczonej standardowymi metodami. Full article